مجله گیچ gich.ir احسان میرزائی: روزهای مختلفی در تقویم ملی کشورمان و تقویم جهانی به موضوعات محیط‌زیستی و طبیعی اختصاص پیدا کرده. همانند نهم مرداد ماه که روز جهانی محافظان طبیعت (جنگلبان و محیط بان) است.

طی دو سال گذشته هم‌زمان با روز‌جهانی رنجر در ایران جشنواره ملی روز جنگلبان به پاس فداکاری و جانفشانی های این قشر پر تلاش برگزار شده است و امسال نیز “سومین جشنواره ملی روز جنگلبان” به همت سازمان جنگل‌ها، مراتع و آبخیزداری و سازمان مردم نهاد جمعیت حامیان زمین روز دوشنبه ۱۴ مرداد در سالن همایش‌های سازمان جنگ‌ها برگزار می‌شود.

۳۱st July, 2019 was
World Ranger Day

مجله گیچ gich.ir: روز جهانی رنجر هر ساله در تاریخ ۳۱ ژوئیه (۹ مرداد) توسط ۵۴ انجمن عضو فدراسیون جهانی رنجر (IRF) برگزار می شود. اولین روز جهانی رنجر در سال ۲۰۰۷ در پانزدهمین سالگرد تأسیس IRF برگزار شد.

هر روز مأمورین پارک (محیطبان، جنگلبان یا رنجر) برای جلوگیری از شکار و زنده گیری حیات وحش و تخریب زیستگاه ها، در مقابل شکارچی‌ها و سایر تهدیدات، جان خود را به خطر می اندازند. آنها معمولاً تجهیزات، کمی دارند و در حالی که معمولاً در مناطق دور افتاده و خارج از کانون توجه رسانه ها کار می کنند، غالبا مورد استقبال قرار نمی گیرند.

تکاوران خستگی ناپذیر برای محافظت از برخی از گونه های در معرض خطر در جهان مانند ببرها، فیل ها و کرگدن ها به طور شبانه روز در مقابل شکارچیان و قاچاقچیان قرار گرفته و حتی مورد هدف قرار می‌گیرند.

فدراسیون بین المللی رنجر
فدراسیون بین المللی رنجر (IRF) ، سازمانی است که از کار تکاوران به عنوان محافظان اصلی پارک ها و پشتیبانی می کند. IRF در سال ۱۹۹۲ تأسیس شد.
اهداف IRF فراهم کردن زمینه ای برای تکاوران از سراسر جهان برای به اشتراک گذاشتن موفقیت ها و ناکامی های آنها در حفاظت از میراث جهانی و ترویج انتقال اطلاعات و فناوری از کشورهای پیشرفته به کشورهای محروم و در حال توسعه در ار حفاظت از مناطق حفاظت شده است.

در ایران روز میلاد امام رضا (ع) به عنوان روز ملی محیط‌ بان در تقویم ملی درج شده است.

اما ما چطور از جنگل‌ها محافظت کنیم؟

مجله گیچ gich.ir: شاید خانه خیلی‌ها ده‌ها و بلکه صدها کیلومتر از جنگل‌ها دور باشد، اما در دنیای امروز این دور بودن بهانه‌ای برای شانه خالی کردن نیست، چرا که اگر میانگین ردپای اکولوژیک هر فرد بیش از آن نیاز حقیقی باشد (فراتر از نیاز انسان برای بقا و رفاه مقبول) تاثیرزنجیره‌ وار و دومینویی آن منابع طبیعی را به شدت تحت فشار قرار می‌دهد.

سبک زندگی به مانند پاشنه آشیل و امید نجات

احسان میرزایی: جایگاه و اهمیت سبک زندگی در دنیای امروز را از دو منظر می‌توان بررسی کرد.

سبک زندگی به مانند پاشنه آشیل جامعه بشری:

سبک زندگی به معنای شیوه‌هایی است که افراد به طور مستقل، نیمه وابسته و وابسته کامل (مصرف کننده صرف) با توجه به منابع طبیعی در دسترس و قابل برداشت، کشور محل زندگی و میزان قدرت خرید، از برای تامین و تضمین بقا، تامین آموزش و خدمات، حمل و نقل، پوشاک و سرپناه به کار می‌گیرند.

اما شاید بتوان گفت جهان سرمایه داری در غیر اخلاقی‌ترین حالت ممکن حتی از نیاز‌های ابتدایی انسان برای بقا، سوء استفاده می‌کند. کاپیتالیزم از نیاز انسان به خوراک، پوشاک، مسکن، حمل و نقل، ارتباطات، خدمات، آموزش، تفریح، سرگرمی و… فرصتی شگرف برای خود ایجاد کرده است.

شاید بگویید جهان سرمایه داری به ما موبایل، خودرو مجهز و… داده اما درنظر داشته باشید که تفکر مصرف گرایانه را چنان در ضمیر افراد پرورش داده‌اند که همواره به دنبال ورژن و مدل جدید باشیم؛ طوری که گاهی حاضریم برای تصاحب جدید ترین آنْ خود را به مشقت اندازیم و پول پرداخت کنیم.

در حالی که نیاز حقیقی و واقعی شما به ارتباطات و حمل و نقل با همان موبایل و خودرو قبلی و حتی ساده تر از آن هم رفع می‌شد.

اینجاست که مقوله‌ی نیاز به مانند پاشنه آشیل جامعه بشری عمل می‌کند؛ برداشت بی رویه‌ی کارخانجات از طبیعت، گسترش برده داری نوین، ایجاد بازارهای متعدد، تولیدات متنوع و رنگارنگ، تلقین نیازهای کاذب، تاثیر عمیق به کمک رسانه‌ها بر افکار عمومی و تداوم این فرایند نا مبارک است که از سوی دیگر باعث تولید و پراکنش انواع پسماند مضر در سیاره‌ی زمین می‌شود.

سازمان “گلوبال فوت پرینت نتورک” در گزارش زودهنگام و هشدار آمیز ۲۹ ژوئیه (۷مرداد۱۳۹۸) اعلام کرد: “جهان از مرز حداکثری استفاده از منابع طبیعی در سال ۲۰۱۹ عبور کرده است”هر سال مردم جهان هرچه زودتر این مرز را رد کرده‌ و ازمنابع آب و خاک، آبزیان و جنگل‌ها بیش از پیش استفاده و برداشت می‌کنند.

footprintnetwork.org

سبک زندگی به مانند امید برای نجات:

اما اینطور هم نیست که گمان کنیم همه‌ چیزاز دست رفته است، امید به آینده همچنان وجود دارد؛ کنش‌گران و تلاش گران سبک زندگی سبز در شاخه‌های مختلفی در سرتاسر جهان در حال ترویج و گسترش تفکر سبزو رفتار سبز میان افراد هستند.

تلاش جدی، پایدار، مستمر و خردمندانه‌ی ایشان در دعوت از فراد به کاهش تولید پسماند، مدیریت خرید یا خرید سبز، حمل و نقل سبز، گردشگری سبز، خوراک سبز و… است که انگیزه‌ها را برای ایجاد اعتدال میان نیاز‌های انسان و توان طبیعت برای جبران خسارت‌های وارده به او بیشتر می‌کند.

ما در سبک زندگی سبز راه‌ها و روش‌های مسالمت آمیزو معتدل را برای بهبود وضعیت فرهنگی، اجتماعی و محیط‌‌زیستی و بر اساس آموزه‌های سنتی و مدرن به جامعه پیشنهاد می‌کنیم.

چطور از جنگل‌های محافظ کنیم؟

مجله گیچ gich.ir احسان میرزایی: شاید محل زندگی شما مانند من ده‌ها کیلومتر تا جنگل فاصله داشته باشد، یا نه، شاید شما در حاشیه و حتی جایی که قبلا جنگل بوده زندگی می‌کنید. هرچه شما به جنگل، این زیست بوم متنوع و با ارزش نزدیکتر باشید زحمت‌ بیشتری برای انجام مسئولیت‌ها و وظایف خود به منظور حفاظت از جنگل دارید.

اما جمله‌ی پیشین به این معنا نیست که شهروندان تهرانی در قبال جنگل‌ها مسئولیت و وظیفه‌ای ندارند، به اعتقاد من و با توجه به توضیحاتی که پیش تر در مورد نیاز انسان برای بقا و خدمات دادم، تک تک ساکنین زمین با پیروی از سبک زندگی سبز و کاهش ردپای محیط زیستی تا جایی که به سلامتی خودشان آسیب وارد نشود، می‌توانند از دور دست ترین نقاط یک جنگلبان باشند و در طول عمر خود نقش مثبت و مفیدی با ردپای مطلوب از خود به نمایش بگذارند.

من هم یک جنگلبانم…

من هم یک جنگلبانم چون سبک زندگی من طوری است که در خانه دور ریز غذا ندارم، درست و به جا آب مصرف می‌کنم، در مصرف انواع انرژی زیاده روی نمی‌کنم.

من هم یک جنگلبانم چون محصولات کشاورزی و باغی درخانه و یخچال من نمی گندد و دور ریخته نمی شود.

من هم یک جنگلبانم چون دور ریز نان ندارم، به اندازه نیاز می‌خرم ومصرف می‌کنم.

من هم یک جنگلبانم چون تلاش می‌کنم در خانه زباله تولید نکنم، اما همان را هم تفکیک، باز استفاده،باز آفرینی و بازیافت کنم، پسماند تر را به انواع کمپوست تبدیل کنم، کیسه پلاستیکی مصرف نکنم و…

من هم یک جنگلبانم چون با هیچ وسیله نقلیه‌ای (دوچرخه تا خودرو) وارد جنگل نمی‌شوم، عناصر طبیعت را مقدس می‌دانم و نمی‌خواهم برای لذت‌های هیجان‌انگیز کوتاه و تحمیل اراده خودم و قدرت خودرویی که دارم، خاک و میکروارگانیسم‌های خاک رو از بین ببرم، ریشه‌ی درختان و گیاهان کوچک رو له کنم، حشرات و جان داران رو نابود کنم…

وقتی با خودرو وارد جنگل نمی‌شوم یعنی صدای موتور و سیستم پخش خودرو من باعث ترس، استرس، فرار و انزوای موجودات جنگل نمی‌شود. پس هنگامی که من در تهران هستم وتصمیم می‌گیرم بدون خودرو به جنگل بروم من هم یک جنگلبانم.

من هم یک جنگلبانم چون روی زمین و خاک جنگل آتش روشن نمی‌کنم.

من هم یک جنگلبانم چون برای رفتن به جنگل نه در ذهنم و نه در دستم تبر و اره نیست…

من هم یک جنگلبانم چون آرامش و آسایش زیست‌مندان را با فریاد زدن صداهای ناهنجار، باند و اسپیکر بر هم نمی‌زنم.

من هم یک جنگلبانم چون در چشم انداز من سرمایه گذاری و خرید ویلای جنگلی وجود ندارد.

من هم یک جنگلبانم چون در سفرهای خودم به شهر‌های جنگلی و در برخورد با جامعه محلی کدهای رفتاری و اخلاقی را رعایت می‌کنم.

من هم یک جنگلبانم چون سودای شکار، کشتار یا زنده گیری حیوانات جنگل را در سر ندارم، به حیوانات و پرندگان جنگل احترام می‌گذارم و برای آن‌ها حق حیات در زیستگاه طبیعی‌شان قائل هستم.

من هم یک جنگلبانم چون قصد نزدیک شدن، نوازش و غذا دادن به حیوانات جنگل را ندارم.

من هم یک جنگلبانم چون برای ایجاد زمین کشاورزی یا مرتع درختان را آتش نمیزنم و نابود نمی‌کنم.

من هم یک جنگلبانم چون به جای تعویض سالانه‌ مبل و صندلی خانه که احتمالا با چوب جنگلی ساخته شده، آن ها را تعمیر کرده و دوباره استفاده می‌کنم؛ چون تن به مد نمی‌دهم.

من هم یک جنگلبانم چون به اندازه غذا درست می‌کنم، به اندازه می‌ خورم و حتی یک دانه برنج که برای تولید هر یک کیلوی آن دست کم ۲۴۹۷ لیتر آب مصرف شده است را در بشقابم باقی نمی‌گذارم.

پس برای حفاظت از جنگل‌ها الزاما نباید محل سکونتمان نزدیک جنگل باشد یا منافعی آنجا داشته باشیم، الزاما نباید لباس و تجهیزات خاصی به تن کنیم و همراه داشته باشیم، الزاما نباید یک کارت شناسایی و رده سازمانی داشته باشیم؛

من و شما به عنوان شهروندان این کشور و ساکنین سیاره زمین باید بتوانیم فارغ از جنسیت، زبان، قومیت، نژاد، ملیت و با پیروی از سبک زندگی سبز نه فقط از جنگل‌ها، بلکه از تمام عناصر طبیعت پاسداری و حفاظت کنیم.

پایان