میگوهای مصنوعی

پیشنهادی سبز برای حفاظت از محیط‌زیست و مبارزه با برده‌داری

guardian.Emma Bryce
Friday 26 August 2016

مترجم: ناعمه اعلایی
دانشجوی محیط زیست

به گزارش گیچ به نقل از گاردین: یک شرکت آمریکایی فعال در زمینه بیوتکنولوژی، مدعی تولید میگو مصنوعی با جلبک و گیاهان شده است. این شرکت مردم را به پیروی از رژیم‌های غذایی پایدار تشویق کرده و در تلاش است با جذب سرمایه‌های لازم، تولید میگو گیاهی خود را تجاری سازی کنید.

شما بافت و مزه یک میگو را چگونه توصیف می کنید؟

شاید تا حدی لاستیکی و مانند گوشت مرغ یا حتی بهتر، اما این واژه‌ها به سختی می‌توانند دلیل خوشمزگی میگوها را وصف کنند؛ همان دلیلی که میگوها را به یکی از پرمصرف ترین انواع غذاهای دریایی در سطح جهان تبدیل کرده است! اما حالا، شرکت بیوتکنولوژی New Wave Foods بر آن است که دقیقا همان بافت و مزه میگو را در محصولی به دست آورد که مواد سازنده آن کاملا از جلبک و گیاهان تشکیل شده است.

در نگاه اول حلقه‌های کوچک و نارنجی-صورتی آن ها به طرز عجیبی شبیه اصل جنس (میگو طبیعی) است. اما مزه آن ها چگونه است؟

به گفته دومینیک بارنز Dominique Barnes، مدیر عامل شرکت New Wave Foods که پیشینه‌ای در حفاظت دریایی نیز دارد: “چندین آزمایش چشم بسته انجام دادیم که در آن‌ها تا زمانی که به مردم نگفته بودیم میگوها از جلبک و گیاهان درست شده اند، خودشان نمی‌توانستند این تفاوت را تشخیص دهند.”

  این شرکت مدعی است توانسته همان بافت فنری و ته رگه‌های مزه دریایی یک میگو واقعی را کاملا بازسازی کند و قصد دارد تا سال دیگر محصول خود را در آمریکا تجاری سازی کند؛ البته محصولات‌شان در آزمون آشپزی مهر تایید گرفته است، طوری که سرآشپز قهوه خانه گوگل در سان فرانسیسکو بعد از امتحان میگو مصنوعی، در‌جا سفارش ۲۰۰ پوند از آن را داده است.

پیشینیه شرکت New Wave Foods

این شرکت کارش را در سال ۲۰۱۵، با پروژه‌ای در راستای ساخت باله مصنوعی کوسه، به کمک مخمر ژنتیکی دستکاری شده شروع کرد؛ آن‌ها می‌خواستند پایداری (محیط‌زیستی بودن) این محصول را در قالب بدل آن افزایش دهند. اما حالا به بازسازی این نرم‌تن تمایل پیدا کرده‌ و روی آن متمرکز شده است. میگو در آمریکا همچنان مشهور ترین غذای دریایی محسوب می شود، به طوری که در شهری نیمه بیابانی که ساعت‌ها از دریا فاصله  دارد، میگو به فراوانی یافت می شود و مصرف آن هر ساله در این کشور به طور میانگین ۴ پوند در ازای هرنفر است. اما دومینیک بارنز اعتقاد دارد که: میگو محصولی با مشکلات فراوان است. 

اما چه مشکلاتی انگیزه‌ی تولید میگو مصنوعی را زیاد می‌کند؟

صنعت شیلات میگو سال هاست که در مرکز یکی از جنجال های مهم محیط زیستی قرار دارد؛ چندین مشکل اکولوژیکی اقیانوس‌ها به کشتی‌های اقیانوس پیما مرتبط است، که یکی از آن مشکلات صید ناخواسته است. به طوری که هم‌زمان با صید میگو، انواع گونه‌های ناخواسته دریایی (آبزیانی که هدف صیادی نیستند) در حجم زیاد داخل تورهای بزرگ گرفتار شده و به دام می‌افتند.

از طرف دیگر پرورش میگو در سطوح صنعتی در کشورهایی مانند: هند، ویتنام و برزیل منجر به تخریب گسترده مانگروها و افزایش جنگل زدایی شده است. اما در طرف دیگر ارتباط شوکه کننده این صنعت را با موضوع برده‌داری می بینیم: مهاجرانی که ناخواسته برای بهره‌کشی از نیروی‌ کار‌شان به این صنعت قاچاق می‌شوند(مخصوصا در آسیا). این افراد در شرایط بی‌رحمانه‌ای و تحت فشارباید روی کشتی‌ها و در مزارع پروش میگو کار کنند، در حالی که تنها امیدشان این است که روزی بتوانند فرار کنن! به دلیل گسترش نقض حقوق بشر است که بازار میگو (طبیعی) در بسیاری از کشورهای جهان تا این حد رونق فراوان و ارزش اقتصادی پیدا کرده است.          

کیمبرلی وارنر Kimberly Warner، دانشمند ارشد یکی از سمن‌های (سازمان ‌مردم ‌نهاد) معروف حمایت از دریا، “Oceana”می‌گوید: “نگرانی‌های رو به رشد زیادی در خصوص میگوهای پرورشی وارداتی و همچنین درخصوص قاچاق ویرانگر انسان‌ها در برخی  کشتی‌های خارجی صید میگو و پرورشگاه‌های سراسردنیا، وجود دارد.

وی همچنین گزارشی را در سال ۲۰۱۴ مبنی بر فراگیر بودن برچسب گذاری غلط میگوها در آمریکا تهیه کرده است. بارنز که می دید راه حل این مشکلات مسیر کند و آرامی تا فراگیر شدن و حل مسئله دارد، میگوهای مصنوعی را راهی برای برداشتن اندکی فشار از شانه‌های دریا‌ها می داند.    

روش تولید میگو مصنوعی

هیچ گونه سلول حیوانی در تولید میگوها دخالت ندارد، تهیه آن از ترکیب مواد گیاهی با جلبک قرمز صورت می‌گیرد، که همین موجب رنگ واقعی مرجانی آن است. به گفته مدیر عامل این شرکت: “کل قضیه این است که بتوانید بفهمید چه چیزی خصوصیات بافت میگو را می‌سازد، آنگاه به دنبال مولکول‌هایی بروید که همان ویژگی‌ها را تقلید می‌کنند.”

میگو مصنوعی تمام راه حل نیست!

با تولید سالانه بیش از ۶ میلیون تن میگو، صنعت جهانی صید میگو بسیار بزرگ است و بی شک با جایگزینی میگوهای مصنوعی با اصل مسئله، قرار نیست تمام مشکلات بی‌شمار این صنعت را حل شود. به نظر وارنر: “این نیز مهم است که منابع طبیعی همچنان برای بهبود شیلات میگو و پرورشگاه‌ها هدایت شوند. اگر صنایع غذای دریایی و شیلات تنها چند تغییر ساده را ایجاد کنند، صید میگوی آزاد و بومی می‌تواند حتی پایدار هم باشد.” مانند بهبود ساختن ردیابی غذای دریایی و بهتر کردن تورها تا صید ناخواسته کمتری به دام بیفتد.

پیش‌بینی‌های غذایی نشان می‌دهد که درهر صورت آینده برای بدلها یا مشابه‌های پروتئین‌های حیوانی روشن است، چه در قالب جایگزین باشد و چه در قالب تکمیل  اصل محصول. اما آیا ملتی که خوره‌ی میگو دارد، از بدل این نرم تن هم استقبال خواهد کرد؟ 

بارنز اینچنین فکر می‌کند: اما نه الزاما به دلیل افشاگری‌های مخرب برده داری و تاثیرات این صنعت بر محیط زیست، بلکه به دلیل مزایایی که این محصول بر سلامت خواهد داشت. “به صورت جهانی، یکی از گرایشات کلی این است که مردم بیشتر دارند به طرف رژیم‌های گیاهی تمایل پیدا می‌کنند… و چه چیزی برای هر فرد، شخصی تر از سلامت است؟ فکر می‌کنم مزایای این محصول برای اکثر مردم روشن خواهد بود.”   

در سال آتی، این شرکت قصد دارد تا کلید تجاری سازی خود را با میگوهای سوخاری بزند؛ به گفته مدیرعامل این شرکت: “به مردم فقط یک راه ساده برای تغییر نشان دهید، آن ها این تغییر را برای خود و محیط زیست انجام خواهند داد.”

منبع: گاردین

ویراستاری: احسان میرزائی