۵ نکته در سبک زندگی که تاثیر عمده‌ای در ردپای کربن شما دارد

“ردپای کربن یا carbon footprint به مقیاسی از مقدار کل خروجی دی اکسید کربن (CO2) و متانول (CH4) مربوط به یک جمعیت،‌ سیستم یا فعالیت معین با در نظر گرفتن همه منابع، فرونشین‌ها،‌ ذخیره‌شدن‌ها در محدود زمانی و مکانی آن جمعیت، آن ‌سیستم یا فعالیت اشاره دارد.”

مجله گیچ gich.ir سیده زینب مهدویان: برای آن‌که ردپای کربن خود را کم کنید، هزاران اقدام کوچک وجود دارد که می‌توانید انجامشان دهید. اما در ابتدا باید چند عامل اساسی را مورد توجه قرار داد.

کارشناسان پایداری می‌گویند ایجاد تغییر رژیم غذایی‌ و یا روشی که برای رفتن به سر کار دارید، می‌تواند به طرز چشمگیری از میزان انتشار گاز‌های گل‌خانه‌ای به اتمسفر که موجب گرمایش زمین می‌شوند، بکاهد.

با توجه به این‌که آمریکایی‌ها به طور متوسط، سالانه مسئول تولید و انتشار ۲۰ تن دی اکسید کربن  در جوهستند (معادل رانندگی بدون توقف با ماشین بنزین‌سوز به مسافت ۶۴۳۷۳.۷۶ کیلومتر) باید نگاهی عمیق و دقیق به چگونگی تأثیر سبک زندگی‌مان بر تغییر اقلیم داشته باشیم.

اندرو وینستون، مشاور کسب و کار پایدار و نویسنده‌ی “The Big Pivot”، به هافینگتون پست گفته است: “این عالی است اگر بدانیم که باتری‌هایمان را کجا بازیافت کنیم، اما این حیاتی‌تر از کل ردپایی نیست که در نتیجه‌ی تعداد انگشت شماری از انتخاب‌هایمان به جا می‌ماند.”

در اینجا ۵ مورد از حیاتی‌ترین عواملی که بر ردپای کربن‌تان تأثیرگذار هستند، مطرح می‌گردد:

۱. محل سکونت شما

جایی که سر خود را بر بالین می‌گذارید، می‌تواند اثرات چشمگیری بر میزان کربنی داشته باشد که به اتمسفر وارد می‌کنید. در کل، زندگی در ایالات متحده به نفع کره‌ی زمین نیست، اما برخی نقاط قاره‌ی آمریکا بیش‌تر از سایر نقاط دوستدار اقلیم هستند.

شهرها شیره‌ی بسیاری از منابع و انرژی را می‌مکند و همچنین مسبب انتشار ۷۵% از دی اکسید کربن جهان هستند. در هرحال، شهرهای پرجمعیت نسبت به حومه‌ها، معمولاً ردپای کربن کمتری به جا می‌گذارند. آن مناطق شهری که چندان پرتراکم نیستند یا حومه‌های پراکنده‌ی زیادی دارند، در واقع برای کره‌ی زمین مشکل‌سازترند.

طبق اظهارات جان راجرز، تحلیلگر ارشد انرژی در اتحادیه‌ی دانشمندان نگران و یکی از نویسندگان “Cooler Smarter”،  نوع خانه یا آپارتمانی هم که در آن زندگی می‌کنید، حائز اهمیت است.

راجرز می‌گوید: ” آیا در خانه‌ای بزرگ و با درزهای زیاد زندگی می‌کنید یا خانه‌ای کوچک و کارآمد؟” “چگونه در خانه از انرژی استفاده می‌کنید؟”

به عنوان مثال، گرمایش منزل‌تان می‌تواند سالانه حدود ۲۲۶۸ کیلوگرم دی اکسید کربن تولید کند. عایق‌بندی درست، تلفات انرژی را کاهش داده و از مصرف انرژی می‌کاهد.

۲. خورد و خوراک شما

رژیم غذایی آمریکایی‌ها به طور متوسط، سالانه مسبب انتشار تقریباً ۹ تن دی اکسید کربن است. مصرف گوشت قرمز به شدت موجب تولید کربن می‌شود. گوشت نسبت به غلات و سبزیجات ردپای کربن بیشتری دارد (طبق آمار گاردین، ردپای کربن گوشت ۱۱ برابر غلات است).

برای تولید گوشت قرمز به ۲۸ برابر زمینی نیاز است که گوشت مرغ تولید می‌گردد.

ترک کردن گوشت و یا تنها مصرف مقدار کمتری از آن می‌تواند نسبت به کاهش مدت و مقدار رانندگی، اثربخش‌تر باشد.

طبق اظهارات منتشر شده‌ی “تیم بنتون”، استاد دانشگاه “لیدز” در روزنامه‌ی “گاردین” سال ۲۰۱۴: “بهترین مداخله‌ای که مردم می‌توانند در جهت کاهش ردپای کربنِ خود داشته باشند، استفاده نکردن از خودروها نیست، بلکه مصرف بسیار کمتری از گوشت قرمز است.”

این بدان معنا نیست که دیگر لزوماً باید خوردن استیک یا چیزبرگر را ترک کنید. حتی تغییرات کوچک در رژیم غذایی می‌تواند اثرات چشمگیری در میزان انتشارات داشته باشد.

طبق گزارشات “مرکز سیستم‌های پایدار” در دانشگاه “میشیگان”، خوردن یک وعده غذای گیاهی در هفته می‌تواند معادل رانندگی به مسافت ۱۸۶۷ کیلومتر، از انتشار و تولید کربن بکاهد.

۳. تردد، حمل و نقل شما

رفت و برگشت به محل کار با خودرو شخصی، مخصوصاً اگر در حومه‌ی شهر زندگی می‌کنید، می‌تواند چندین پوند (هر پوند برابر ۴۵۳.۵۶ گرم) به تولید کربن‌تان بیافزاید. در سال ۲۰۱۳، خودروها و کامیون‌های سبک موجب انتشار حدوداً ۲/۱ میلیارد تن دی اکسید کربن شدند (۱۶% کامل از انتشار کربن ایالات متحده).

اما همه‌ی مردم خودرو ندارند؛ طبق آنچه “راجرز” می‌گوید، آن‌هایی که به فکر خرید هستند باید خودرویی کم‌مصرف خریداری کنند.

وسایل حمل و نقل عمومی کارآمدتر از خودروها هستند. طبق گزارشات سازمان حمل و نقل شهری نیویورک، استفاده از مترو در نیویورک نسبت به طی همان مسافت با خودرو، به طور متوسط، به ازای هر فرد حدود ۵/۴ کیلوگرم از انتشارات کربن را کاهش می‌دهد.

همه‌ی افراد به حمل و نقل عمومی دسترسی ندارند. شهرهایی که در آنجا این امکانات به راحتی در دسترس نیست، ار فقیرترین شهرهای کشور می‌باشند.

۴. چگونگی سرمایه‌گذاری‌تان

نیمی از مردم آمریکا دارای سهام هستند. حساب‌های بازنشستگی مردم آمریکا در سال ۲۰۱۳ مجموعاً به حدود ۲۱ تریلیون دلار می‌رسید. جایی که آن پول سرمایه‌گذاری می‌شود، مشخص می‌کند که کدام صنایع رشد کنند و کدام یک رشدی نداشته باشند.

فعالان و سازمان‌های ناسودبر از این توان مطلع شده‌اند و در حال ترغیب سرمایه‌گذاران کوچک و بزرگ به خارج کردن سرمایه از صنعت سوخت فسیلی هستند. این مبارزان سرمایه ‌زدا پیش از این سازمان‎‌هایی به ارزش ۴/۳ تریلیون دلار را  به پس گرفتن سرمایه‌ی خود از کارخانه‌های سوخت فسیلی متقاعد کرده‌اند.

تنها میلیاردرها و سازمان‌های عظیم نیستند که برای تعیین خط مشی از سرمایه‌گذاری در زمینه‌های مختلف استفاده می‌کنند. صندوق‌های بازنشستگی و شرکت‌های خصوصی، ۹۵ درصد از پولی را تشکیل می‌دهند که به سرمایه‌ زدایی اختصاص داده شده است.

راجرز می‌گوید آنچه اهمیت دارد این است که مردم درباره‌ی تصمیماتی که برای پول خود می‌گیرند تفکرکنند. وی ادامه می‌دهد: “ما این تصمیمات را با خریدهایی که انجام می‌دهیم یا نمی‌دهیم اتخاذ می‌کنیم و همچنین تصمیم‌هایی که برای مکان سرمایه‌گذاری خود می‌گیریم.”

۵. شما به چه افرادی رأی می‌دهید…

در بلند مدت، سیاست‌های دولت در مقایسه با آنچه مصرف‌کنندگان می‌خورند یا خریداری می‌کنند، می‌تواند اقدامات سودمندتری برای محدود کردن انتشار جهانی کربن انجام دهد.

وینستون و راجرز، اقدامات سیاسی و مصرف شخصی را تکه‌هایی از یک پازل می‌دانند.

همه‌ی افراد این قدرت را ندارند که در سبک زندگی خود تغییری اساسی ایجاد کنند. تغییر زندگی افراد به گونه‌ای که نسبت به کاهش انتشار کربن حساس باشند، نیازمند نیرو و منابع بسیار زیادی است.

طبق گفته‌ی وینستون، آنچه اهمیت دارد این است که اندیشه‌ی مردم معطوف به تغییر اقلیم و هر کاری که می‌توانند برای پیشگیری و کاهش تاثیر آن انجام دهند.  

Casey Williams
Editorial Fellow, The Huffington Post

مترجم مقاله: سیده زینب مهدویان
کنش‌گر محیط ‌زیست و دانشجوی کارشناسی مترجمی زبان