سبک زندگی سبزیادداشت روزیادداشت ها

روز سیزده به‌ در از طبیعت حفاظت کنیم

سیزده به در فرصت آشتی با طبیعت

مجله گیچ gich.ir احسان میرزائی: این روزها گروه‌ها و کانال‌های فرهنگی و محیط زیستی پر شده از پیام‌های محیط زیستی. پیام‌هایی که از مردم را به حفاظت از طبیعت و محیط زیست در روز سیزده به‌ در، دعوت می‌کند.

اما چرا نباید در طبیعت زباله بریزیم؟

چرا نباید در طبیعت روی زمین آتش روشن کرد؟

چرا نباید شاخه درختان را برای کباب و چای ذغالی شکست؟

چرا نباید بوته های گَوَن و درختچه‌ها را آتش زد؟

چرا نباید با خودرو در جنگل، مرتع، رودخانه، مزرعه و کوه رفت؟

چرا نباید صدای باند خودرو را تا حد انفجار بالا برد؟

چرا نباید سبزه نوروز را در طبیعت و کف خیابان رها کرد؟

چرا نباید خودرو را در آب رودخانه و چشمه شست؟

چرا نباید باقی‌مانده غذا و پوست میوه را به حیوانات وحشی داد؟

چرا نباید ماهی قرمز را در هر آب روانی آزاد کرد؟ و ده‌ها چرا نباید دیگر…

شاید به تعداد مخاطبین این یادداشت پاسخ وجود داشته باشد؛ اما از نظر نگارنده اخلاق و فلسفه محیط‌زیستی می‌گوید ما روی سیاره زمین تنها نیستیم و همزیستانی داریم که هرچند هیچ‌وقت برخی از آن‌ها را نمی‌بینیم، اما فعالیت‌های ما به طور مستقیم یا غیر مستقیم بر زندگی و سلامت آن‌ها تاثیر می‌گذارد!

ما در سیاره‌ای زندگی می‌کنیم که اگر از آن دور شویم فقط یک نقطه آبی است، اما دنیا را چنان برای خود بزرگ کرده‌ایم که گاهی فراموش می‌کنیم ما صرفا برای مدتی میهمان این سیاره هستیم…

گاهی رفتار و عادت‌های اشتباه ما چنان تبعاتی دارد که می‌شود آن را به شکل گیری توده‌های سرطانی در بدن تشبیه کرد؛ سرطانی که تا چندین نسل ساکنان زمین را درگیر خود می‌کند.

یکی از انواع سرطان‌هایی که به دلیل رفتار منفعت طلبانه و غیر مسئولانه ما، زمین به آن دچار شده سرطان پلاستیک است.

راستی چه کسی حق حاکمیت نا عادلانه ما را به طبیعت و حیوانات داده؟ در حالی که شهر و خانه خود را در قلمرو شیر، ببر، پلنگ، یوز پلنگ و… بنا کردیم و باعث انقراض آن‌ها شدیم!

آیا این حق را چیزی غیر از زیاده خواهی، منفعت طلبی، خودخواهی و دیگر صفات پست انسانی به ما نداده است؟!

ما از زمین حق و سهم داریم، البته حق و سهم ما شخصی نیست، بلکه ملی و حتی جهانی است؛ تمام انسان ها، حیوانات، نباتات و آبزیان حق و سهم تعریف شده ای برای حفظ بقا و ادامه نسل دارند.

اما انسان در کنار حق و سهم خود، مسئولیت و وظیفه‌ای سنگین‌تر دارد که با سهل انگاری، منفعت طلبی، مصرف گرایی، بی رحمی و بی خردی در تضاد است.

ما باید مسئولانه و آگاهانه از حق و سهم خودمان استفاده کنیم، نباید این حق و سهم را با بستنی یا کیک اشتباه بگیریم و با خودخواهی تمام آن را برای خود بدانیم و تا ذره‌ی‌ آخرش را بخوریم.

فلسفه طبیعت می‌گوید هر کنشی درخور واکنشی است، اگر ما امروز پلاستیکی روی زمین انداختیم، مونومر‌های (مواد سمی و سرطان‌زا پلاستیک) در زنجیره‌ی غذایی ما قرار می‌گیرند و دیر یا زود به واسطه‌ی یک ماهی یا مواد خوراکی دیگر وارد بدن‌مان می‌شود.

البته این آسیب نه فقط برای ما، بلکه برای تمام موجودات است و حتی نسل‌های بعد از ما هم از کنش منفی ما دچار دردسر می‌شوند.

شما هم به پرسش‌های بالا فکر کنید، با توجه بیشتر به محیط‌زیست، تمرکز در فلسفه طبیعت و این مهم که اصلا هدف از بودن ما در این دنیا چه چیز است! به پاسخ‌های خوبی می‌رسید؛ منتها به خودتان اجازه بدید تا در افکار محیط‌زیستی شناور شوید تا دریابید که روز ۱۳به‌در یا هر روز دیگر که به دامان طبیعت رفتید چه کنید…

پایان پیام
#احسان_میرزائی
جمعه – ۱۱ – فروردین – ۱۳۹۶
ساعت: ۱۳:۴۳

مشاهده بیشتر

احسان میرزائی

احسان میرزائی | ارشد مطالعات فرهنگی و رسانه | کنش‌گر مستقل محیط زیست | حامی حقوق کودکان | داوطلب امداد در سیل و زلزله | موسس مدرسه طبیعت طهران | مشاور و ایده‌پرداز کمپین‌های فرهنگی-محیط‌زیستی | اولین مروج تخصصی سبک زندگی سبز به زبان فارسی

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا